Het Roze Olifantje – Ik denk er niet aan

De Grijze Muis

Klassiekers

donderdag 7 mei 2009   —  2 reacties » Lees meerLees minder

The slinkity sound

slinky

Wat zijn wij volwassenen toch moeilijk. Nooit gelukkig, hebben altijd zorgen, willen altijd méér geld, telkens méér liefde en onbeperkt méér geluk. Geen wonder dat we altijd terugverlangen naar onze zorgeloze kindertijd. Wat waren we toen blij met weinig.

Een kinderhand is gauw gevuld zegt men. En men kan het weten. Want men is ook kind geweest. Misschien wel in de tijd dat de legendarische Slinky helemaal dé shit was voor de koters. Gewoon een springveer. Hup, boven aan de trap zetten, een klein zetje geven, en dat wordt gieren van het lachen geblazen. En dat dan 50 keer op een middag.

Zo’n geweldig product heeft eigenlijk geen reclame nodig; 300 miljoen stuks verkocht, and still counting. Maar als het deuntje van je commercials ook nog eens de langstlopende jingle wordt uit de reclamegeschiedenis, zit je wel effe fucking geramd met je stukje speelgoed.

Slinky in 1966

(meer lezen…)


woensdag 29 april 2009   —  3 reacties » Lees meerLees minder

Wit poeder is verleden tijd

het-was-poeder

Krachtige advertentie van – naar het schijnt – een krachtig wasmiddel. En of het nu vloeibaar is of poeder was, het blijft een eenvoudige en wonderschone advertentie van deze vlekkenkampioen. De Grijze Muis kwam hem tegen op zijn zoektocht, maar vond helaas geen credits. Dus wie weet wat of wie het was?


donderdag 23 april 2009   —  1 reactie » Lees meerLees minder

Cluedo

Deze commercial is niet nieuw, maar ook niet echt oud. Voor De Grijze Muis is hij een Gouwe Ouwe. Typisch staaltje Britse commercial-kunst, gemaakt door WCRS London. Vergelijk het met een Postbus 51-mededeling uit naam van het Londense equivalent van Veilig Verkeer Nederland, maar dan goed.


woensdag 22 april 2009   —  2 reacties » Lees meerLees minder

Gekke bekken trekken

face

Altijd al het hoofd van iemand willen verbouwen? Nu kan het. Een bureau uit Minneapolis, Mono-1 genaamd, had ter ere van de afgelopen jaarwisseling een erg leuke site in het leven geroepen. Daar kun je de koppen van de mensen die daar werken letterlijk verbouwen.

Heel easy trouwens. Je klikt op het oog, mond, neus en dergelijke en het gezicht verandert direct. Erg leuk om te doen, omdat je de meest vreselijke en rare gezichten met dit ding kunt maken. Als je hier klikt kun je direct aan de slag. Altijd fijn als een bureau zichzelf niet zo serieus neemt.


donderdag 9 april 2009   —  1 reactie » Lees meerLees minder

Ken je talen

Tegenwoordig spreken de meeste mensen toch wel een aardig woordje Engels. En voor degene die het niet spreken, zijn er tal van taalcursussen om het te leren. Via een LOI, een NTI of misschien gewoon via het bij de boekhandel verkrijgbare ‘English Grammar For Dummies’. Maar het kan ook bij Soesman Language Training. Grappige low budget commercial, jaren geleden gemaakt door Y&R.


donderdag 9 april 2009   —  2 reacties » Lees meerLees minder

Als je haar nog nooit hebt gelezen,

headerjan

deze legendarische advertentie van Jan Doets Reizen. Magistraal geschreven verteld door Jaap Toorenaar. Uit de tijd dat wij copymuizen nog macht hadden over de artratten, en bodycopy niet gezien werd als ‘geruststellend grijs‘.


woensdag 8 april 2009   —  2 reacties » Lees meerLees minder

Boekrecensie #2: Check Mail

checkmail

Ondanks dat het een grijze muis is – want het onderwerp stamt uit 2001 – een review van dit boek: Check Mail van Matt Beaumont. Een erg vermakelijk boek over een fictief reclamebureau in London: Miller-Shanks. De opzet ervan is uniek. Het verhaal is geschreven aan de hand van het mailverkeer binnen het bureau. Even wennen. Maar dat wennen gaat vrij snel. Binnen een paar bladzijden weet je wie wie is, met wie ze mailen en wat het onderwerp is.

Binnen het bureau werken onder andere een megalomane CEO die niet onderdoet voor een gemiddelde dictator, een pacifistische copywriter met een rugzak vol principes, een handvol artdirectors die bovenmaats verslaafd zijn aan seks en drank (niks nieuws dus), een creatief directeur die al in het graf ligt zonder dat hij dit beseft en een kruiperige cliënt service director met opvallend bruine armen.

De rode draad is de pitch op het account van Coca-Cola en een mailserver die voortdurend, als de CEO een interne mail wil versturen, ervoor zorgt dat deze mail ook terechtkomt in Helsinki. Daar bevindt zich namelijk een andere vestiging van de Miller-Shanks-groep. Ik heb regelmatig in een deuk gelegen. Ik herken, ondanks dat het erg dik is aangezet, toch wel heel veel uit het mooiste vak ter wereld.

Auteur: Matt Beaumont
Taal: Nederlandstalig | Vertaald door Ineke van Bronswijk
Afmetingen: 137x22x215 mm
Gewicht: 544 gr
ISBN10: 9032507451
ISBN13: 9789032507459

Verkrijgbaar bij onder andere Bol.com


maandag 23 maart 2009   —  3 reacties » Lees meerLees minder

Bavaria, zo kan het ook

Geen vreemde spraakverwarringen. Geen rare klok-klok-geluiden. En geen flauwe zooi. Deze film is niet nieuw, maar gewoon mooi. Een fijne commercial voor een nog fijner biermerk dat dit jaar zijn 250e verjaardag viert: Guinness. En zoals de film prima duidelijk maakt: it’s still alive!


zondag 22 maart 2009   —  2 reacties » Lees meerLees minder

Bob Winter – The Real American Hero

american-flag

In 1999 klopte biergigant Anheuser-Busch aan bij DDB Chicago voor een nieuwe Bud Light-campagne. Copywriter Bob Winter besloot een parodie te maken op de typische jaren ’80 bierreclames en creëerde de radiocampagne ‘Real American Heroes’.
In elke (een minuut durende) radiospot wordt een ‘unsung hero’ op briljante wijze geloftuigd door de voice-over, begeleid door een geweldig foute achtergrondzanger: mr. Eye of the Tiger Dave Bickler van de band Survivor.

Na 9/11 veranderden de makers om begrijpelijke morele redenen de titel in ‘Real Men of Genius’. Gelukkig bleef de kwaliteit van de spotjes onveranderd. Er werden in totaal meer dan 100 varianten opgenomen en de serie werd de langstlopende, en een van de meest geprezen radiocampagnes uit de reclamegeschiedenis. Maar nog belangrijker, de campagne inspireerde mij om copywriter te worden. Dus voor mij is er maar één echte ‘real american hero’. Thnx Bob! (Bij ‘meer lezen’ vind je tien van de vele commercials. De rest vind je hier.)

(meer lezen…)


donderdag 19 maart 2009   —  3 reacties » Lees meerLees minder

I agree with my husband

schaeferbeer1

Het is 1935. Amerika zit midden in The Great Depression. Roosevelt werkt aan zijn New Deal. De Dust Bowl zorgt voor een kaalslag in het midden van de Verenigde Staten. En alsof er niets aan de hand is, maakt de reclamewereld gewoon advertenties. Bijvoorbeeld voor Schaefer. Dit biermerk uit New York was tot de jaren 70 van de twintigste eeuw het grootste biermerk van de wereld. Dat succes hadden ze niet te danken aan hun geëmancipeerde communicatie. Wel leuk, zo’n onderdanige parelketting-mevrouw in een bieradvertentie.