Vele merken kiezen een celebrity als ambassadeur. Nationale en internationale campagnes worden, vaak met succes, opgeleukt door een bekend gezicht (of lichaam). Toch zien we steeds vaker campagnes die stopgezet zijn, omdat de ster in kwestie zich even niet bewust was van de verantwoordelijkheid die zo’n verbintenis met zich meebrengt.
Denk bijvoorbeeld aan de recente rel rondom olympisch zwemkampioen Michael Phelps en zijn wietpijp. (Phelps verloor zijn contract met Kellogg’s.) Of aan de losse handjes van popster Chris Brown. (Kaumgomgigant Wrigley haalt nieuwe commercial met hem erin van de buis.) Vraag me af of een merkcampagne eigenlijk wel afhankelijk moet zijn van het maatschappelijke verantwoordelijkheidsgevoel van een celebrity. Wat vinden jullie?
Ligt er maar net aan. Als je een fris kauwgompje verkoopt (met bijbehorend fris commercialtje) wordt je niet vrolijk als je spokesperson ineens een rauw randje blijkt te hebben. Als je merk daarentegen een rauw randje heeft, is het misschien wel goed.
en daarbij.. hoeveel procent van de celebrities gaat nou echt de fout in? nog niet 1% denk ik..
Neem nu bijvoorbeeld top(role)model Kate Moss die niet vies van haar poeder(doos) was. Chanel en Burberry besloten direct haar neus uit de campagnes te halen…
Maar of Chanel of Burberry er nu écht slechter door geworden zijn is nog maar de vraag. Laat staan Kate zelf…
De aandacht wordt wél op je merk gevestigd en daar kun je ook weer je slaatje uit slaan. Het kan je merk dus maken of breken. Tis maar net hoe je er mee omgaat.
Dit vond ik nog op een ander blog: klik!