Vrijgezel Jean-Jacques, de man op de foto, was zijn vrijgezellenbestaan beu. De gangbare manieren om aan de vrouw te raken, werkten niet bij hem. Daten via internet was zijn eer te na, en hij was niet ad rem genoeg om vrouwen op te pikken in een bar-dancing.
Ook de toenaderingszin waarmee zijn kameraad Bas de Slang tientallen successen boekte, kon hij niet inzetten. De zin was: “Je bent een hottie en ik zou je graag eens voor de camera hebben op het stierenvel voor de openhaard van mijn villa ter grootte van zes huizen.”
Jean-Jacques kon de zin niet inzetten, want hij had geen camera, en liegen was, net als internetdating, zijn eer te na. Daarom verzon hij iets. Een nieuw type zelfpromotiecampagne. Hij trok de stoute schoenen aan, veegde de schroom aan de pollevieën en zette een portret van zichzelf in de etalages van fotozaken, of tussen de fotolijsten op de lijstenafdeling van fotozaken.
Naar aanleiding daarvan vroegen diverse vrouwen hem oprecht: “Ken ik jou niet ergens van?” En elke keer dat Jean-Jacques in alle eerlijkheid en nonchalant antwoordde dat zijn portret in de etalage stond van tientallen fotozaken, waren de vrouwen aangenaam verrast. Het was zelfs zo dat JJ”s innovatieve actie om zichzelf in the picture te krijgen, meestal de coïtus a tergo inleidde.
